Pamiętamy o Powstańcach Warszawskich

Po raz kolejny włączyliśmy się do ogólnopolskiego projektu „BohaterOn – włącz historię”. Dzięki materiałom zgromadzonym w bibliotece szkolnej powstała wystawka tematyczna dostarczająca wiedzy na temat postania i ruchu oporu w Polsce w czasie II wojny światowej. Także w bibliotece, w wolnym czasie, chętni mogli poznać symbole związane z powstaniem przy pomocy gry „Znaj znak”. Na lekcjach historii uczniowie brali udział w „żywych lekcjach” zamieszczonych na stronie internetowej Muzeum Postania Warszawskiego. Z najciekawszych zajęć sporządzali notatki, a także dzielili się zdobytą wiedzą z rówieśnikami. Cieszy, że wśród uczestników biorących udział dużą aktywnością wykazali się nasi najmłodsi uczniowie, także „zerówkowicze”. Efektem ich działań są wyjątkowe laurki - podziękowania dla Warszawskich Powstańców, które utworzyły piękne albumy i zostały przesłane do organizatora. A potem do właściwych adresatów – naszych bohaterów. Po raz kolejny udowodniliśmy, że pamiętamy! Dziękujemy wszystkim za udział i zapraszamy w przyszłym roku szkolnym. Ogromne brawa należą się także rodzicom i dziadkom za wsparcie akcji i pomoc. Dobrze, że łączą nas wartości! Zachęcamy także, jeśli będą sprzyjające warunki, do odwiedzania Muzeum Postania Warszawskiego. Tam, wśród wielu sal i eksponatów, są te najbardziej wzruszające – poświęcone warszawskim dzieciom, między innymi miniaturka Pomnika Małego Powstańca. Co prawda dzieci podczas postania nie walczyły z bronią w ręku, jak to jest przedstawione na pomniku, ale wykonywały inne ważne zadania i narażały się jak dorośli. Ten pomnik to hołd złożony najmłodszym powstańcom i przestroga. Nikt nie ma prawa zabierać dzieciom dzieciństwa i szansy na dorastanie oraz rozwój przy akceptacji rodziny i państwa. Dziś możemy jeszcze posłuchać świadków tamtych wydarzeń. Oto jedna z takich rozmów:

Rozmowa o Pomniku Małego Powstańca

Czemu tak, dziadku, na nim ubrania wisiały?

Bo mały.

A czemu hełm na głowie
i twarz niespokojna?

Bo wojna.

I tak mu mama na wojnę iść dała?

Nie chciała.

A co myślała, jak już poszedł bez zgody?

Za młody.
Ale wrócił do mamy, na ciastka i dżemy?

Nie wiemy.

Ech, szkoda, że mnie taka omija przygoda!

Nie szkoda!